Kapibara Wielka (Hydrochoerus hydrochaeris)

Występowanie
Zasiedla podmokłe obszary Ameryki Południowej – można ją spotkać w Panamie, Kolumbii, Wenezueli, Peru, Brazylii, Paragwaju, północnej Argentynie i Urugwaju.

Charakterystyka
Kapibara jest największym współcześnie żyjącym gryzoniem. Długość ciała zwierzęcia dochodzi do 130 cm, a wysokość w kłębie to 40 -50 cm, natomiast masa ciała waha się w granicach 40 -65 kg. Kapibara charakteryzuje się  krępą budową ciała, posiada dużą głowę o tępo zakończonym pysku i małych uszach. Ciało kapibary porasta  rzadka, szorstka sierść o barwie jasnobrązowej na grzbiecie i żółtawej na brzuchu.
Gatunek ten żyje w grupach rodzinnych, złożonych na ogół z jednego samca i kilku samic z młodymi. Liczebność grupy waha się zwykle od 10 do 30 osobników. Prowadzą wodno-lądowy tryb życia.

Rozmnażanie
Dojrzałość do rozrodu kapibara osiąga w wieku ok. 15 miesięcy. Kopulacja ma miejsce  w wodzie. Ciąża trwa do 120 dni, po czym rodzi się od jednego do siedmiu młodych, które wkrótce po narodzeniu zaczynają wstawać i chodzić, a już w drugim dniu życia próbują pobierać pokarm stały. Pod opieką matki pozostają przez 2 miesiące. W tym czasie mogą być karmione przez każdą samicę ze stada.
W naturze żyją średnio 4 lata w niewoli dożywają 10.

Odżywianie
Żywią się głównie trawami, roślinnością wodną i korą młodych drzew. Są bardzo wybredne. W porze deszczowej 75% diety kapibar stanowi od 3 do maksymalnie 6 rodzajów roślin. Gatunek ten jest koprofagiem – zjada własne odchody, aby  maksymalnie wykorzystać składniki pokarmowe oraz uzupełnić florę bakteryjną.

Ciekawostki
Kapibary znakomicie pływają i nurkują – mają błonę miedzy palcami, potrafią zamykać nos i uszy i wstrzymać oddech nawet na 5 minut.
W niektórych regionach Ameryki Południowej mięso kapibar jest spożywane w czasie postu, ponieważ̇ w XVI wieku zostały uznane przez ówczesnego papieża za ryby.