Daniel zwyczajny (Dama dama)

Występowanie
Naturalnym terenem ich występowania jest obszar śródziemnomorski (południe Europy, Azja Mniejsza i północna Afryka).Zostały sprowadzone do Polski z południowej Europy. Występują zarówno na nizinach, jak i na wyżynach, zamieszkując lasy liściaste i mieszane.

Charakterystyka
Gatunek ten należy do rodziny jeleniowatych. Długość ciała wynosi 130–150 cm, wysokość w kłębie ok. 105 cm. Samce (byki) są wyraźnie większe od samic (łań) i przeciętnie ważą od 65 do 80 kg, samice 30–50 kg. Żyją w stadach liczących do 30 osobników. Samce danieli wykształcają poroże, które wiosną jest zrzucane. Latem sierść danieli jest jasnobrązowa; na tułowiu występują białe, okrągłe plamy a wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga. Zimą zmieniają okrywę na ciemnopopielatą z niewyraźnymi plamami.

Rozmnażanie
Dojrzałość płciową samica osiąga w wieku 16 miesięcy. Ruja ma miejsce w październiku. Ciąża trwa około 230 dni. W czerwcu lub lipcu łania rodzi jedno, bardzo rzadko dwa młode. Laktacja trwa do następnej rui samicy.

Odżywianie
Podstawę diety Danieli stanowią różne gatunki traw. Żywią się również pędami i korą drzew oraz roślinami zielnymi. Bardzo lubią tez żołędzie i kasztany.

Ciekawostki
Daniele są niesamowicie zwinne i skoczne. Potrafią skoczyć na wysokość do 1,5 metra oraz na odległość do 5 metrów, co jest szczególnie przydatne podczas ucieczki przed drapieżnikami.

Żyją w grupach zwanych chmarami. W okresie godów samce daniela wydają charakterystyczne chrapliwe odgłosy, które określane są jako beczenie – stąd też nazwa bekowisko.