Bażant bananowy
(Chrysolophus pictus luteus)

Występowanie
Jest to gatunek stworzony w warunkach hodowlanych w Włoszech, na podstawie bażanta złocistego. Obecnie bażanty bananowe są szeroko rozpowszechnione w całej Europie. Występują często w hodowlach amatorskich i ogrodach zoologicznych, w chowie wolierowym.

Charakterystyka
Bażanty bananowe są dość duże, długość ciała z ogonem może sięgać nawet 110 cm. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samce mają piękną, żółtą szatę, skrzydła są szare a ogon biały. Samice mają jasnoszare ubarwienie z czarnym nakrapianiem. Pisklęta po wykluciu kolorem przypominają matkę. Samce wybarwiają się dopiero w drugim roku życia.

Rozmnażanie
Najczęściej na jednego samca przypada 6-8 samic. Lęgi odbywają się wiosną. Samica składa około 12 jaj do zagłębienia w ziemi, wyścielonego sianem i drobnymi gałązkami. Pisklęta wykluwają się po 25 dniach wysiadywania, matki posiadają znakomity instynkt macierzyński. Samce nie biorą udziału w wychowaniu piskląt.

Odżywianie
W naturalnych warunkach bażanty bananowe żywią się młodymi pędami roślin, owocami leśnymi, nasionami, drobnymi owadami, płazami i gadami. W warunkach hodowlanych część pokarmu ptaki zdobywają samodzielnie, ale ze względu na zamknięte terytorium zdobywanie paszy na własną rękę może być utrudnione, dlatego ich dieta wzbogacana jest gotowymi paszami dla bażantów i drobiu.

Ciekawostki
Samice są doskonałymi matkami, cechują się dobrym instynktem macierzyńskim, efektywnie wysiadują jaja i wodzą pisklęta. Można je dzięki temu wykorzystywać do wysiadywania jaj innych gatunków. Pióra bażantów są wykorzystywane w zdobnictwie, wędkarstwie i sztuce, ze względu na przepiękne wybarwienie.